Podanie

Gorikorr · Gość

*W korytarzu zabrzmiały lekkie kroki. Po kilku chwilach drzwi do sali otworzyły się z łoskotem. Przybyszem okazał się średniego wzrostu osobnik, odziany w czarny skórzany płaszcz, pokryty tu i ówdzie plamami zaschniętego błota wymieszanego z orczą posoką. Zanieczyszczenia nie mogły byś starsze niż dobę. Głowię jego przyozdabiało ciemnoczerwone nakrycie z pokaźnym rondem. U boku miał krótki miecz, który mimo starań wędrowca, wciąż nosił ślady niedawnego starcia, mianowicie - krew i lekkie wyszczerbienie.
Stanął na środku sali, wyprostował się dumnie. Ujął kapelusz w dłoń, ukłonił się nisko (niżej aniżeli wymagała tego etykieta).
- Serdecznie witam Łowców Ciemności. - rzekł. W głosie jego brzmiała lekka nuta cynizmu i sarkazmu, a na ustach jego tańczył arogancki uśmiech. Po chwili znów przemówił:
- Zwą mnie Gorikorr. Z "wykształcenia" jestem rzemieślnikiem, choć, paradoksalnie, trudnię się rolnictwem. Przyczyny? Uznałem, że sprzedaż kawy jest znacznie bardziej dochodowa- przełknął głośno ślinę, uśmiech wciąż gościł na jego twarzy.
- Przybyłem tu, jak zapewne się państwo domyślają, by ubiegać o członkostwo w Klanie - rzekł. Pokręcił się w miejscu, po czym zrobił efektowną pauzę. Czekał.

Ellayl · Gość

Wysłuchała tej przemowy z lekkim zainteresowaniem, jak zazwyczaj.
- Powiedz mi proszę... Gorrikorze?... dlaczego akurat my? I z przyjemnością bym napiła się wina. Jakie polecasz?

Gość

- Witaj, o Pani - ukłonił się nisko, aż zanadto, gdyż jego czarne, długie włosy opadły kaskadą na marmurową posadzkę sali.
- Wino, wino powiadasz... - uśmiechnął się szeroko. Lekki cynizm wciąż grał mu na ustach. - Najprzedniejsze jest to elfickie... z pozoru lekkie, wytrawne, lecz, nim się spostrzeżesz, uderza do g... Ale - machnął niedbale dłonią - cóż ja Ci mogę rzec o takim trunku, przecież doskonale go znasz, Elfko - uśmiechnął się jeszcze szerzej. Po chwili dodał - Jednak niesamowity zbieg okoliczności sprawił, że jedną butelkę owego alkoholu... hm... gdzie to ja go... - począł obmacywać swój płaszcz w poszukiwaniu naczynia - Ha! Mam, już się bałem, że zgubiłem wino w czasie podróży. Pozwolisz?

Ellayl · Gość

Uśmiechnęła się wesoło.
- Ależ oczywiście, będę zaszczycona. - Powiedziała tonem uprzejmym i radosnym. - A dlaczego wybrałeś akurat nas? Pozwól, że przejdziemy na 'ty'. Ellayl.

Gorikorr · Gość

- Odpowiedź jest oczywista. Patrząc przez pryzmat dawnych lat, które bezpowrotnie przeminęły, a wydarzeń których byliśmy świadkami, Łowcy Ciemności - jako jedność, zamknięta społeczność, nigdy nie utracili swej chwały, nie przeszli na stronę obłudy i kłamstwa, do której zostaliśmy przyzwyczajeni w dzisiejszych czasach. Odkąd sięgam pamięcią, stanowiliście siłę zdolną skruszyć mury chroniące Mordor, najczarniejsze zło chwycić za kark, by pozbawić je życia. Teraz ja pragnę być świadkiem dzieła, które kultywują Łowcy Ciemności... - powiedział nieco przeciągle, robiąc parę kroków naprzód i wlewając wino do krągłego, ozdobnego pucharu. Uśmiechnął się nieznacznie, podnosząc brew i podał go Ellayl.

Ellayl · Gość

Ujęła delikatnie puchar i upiła łyk.
- Dziękuję. Wyborne. - Umilkła chwilę, rozkoszczując się smakiem trunku. - Pragnę Ci zwrócić uwagę, że nie jesteśmy już Łowcami. Nazywają nas Wygnańcami, jeśli jeszcze Ci się nie obiło o uszy. Jak wiele jesteś w stanie poświęcić dla nas, Wygnańców?

Gorikorr · Gość

Droga Ellayl - zaczął - wszystko, najprozaiczniej rzecz ujmując. - rzekł, w kącikach jego ust dał się we znaki arogancki uśmiech. - Ale ad rem, piękna Elfko - spoważniał nagle, a całe jego oblicze zmieniło się raptownie. - Od lojalności, przez pracowitość, choć to chyba oczywiste, skończywszy na całkowitym poświęceniu w słusznej sprawie. Pragnę zauważyć, że zamknięta społeczność, jaką moglibyśmy tworzyć, opiera się na wzajemnej sympatii i bezgranicznej wierze w idee nas właśnie łączące. Osiągając to, osiągnęlibyśmy wszystkie, nawet te najodleglejsze cele, ku uciesze sprzymierzeńców i boleści nieprzyjaciół. - przełknął ślinę, w mig oblicze lekko cynicznego człowieka powróciło na swe miejsce. - Jak ja nie lubię frazesów... - mruknął pod nosem. Zamarł. Czekał.

Ellayl · Gość

Oczy jej przewiercały kandydata. Ellayl również spoważniała.
- - A więc jesteś gotów oddać za Wygnańców nawet i życie? - Spytała cicho. - Czy jesteś w stanie oddać tak wielką ofiarę w sprawie, o którą walczymy? Czy potrafiłbyś dotrzymać przysięgi krwi, którą składa każdy Wygnaniec, a dawniej Łowca?

Gorikorr · Gość

Owszem - odparł lakonicznie - jestem gotowy złożyć przysięgę i ofiarować się bezbrzeżnie Wygnańcom.

Paldir Valedhel

- A powiedz mi, proszę... - rozległ się głos z prawej strony z Gorikorra. Autorem tych słów był elf, który przybył do sali, aby wysłuchać, co ma ciekawego do powiedzenia gość. Zazwyczaj rzadko schodził do tej sali, by rozmawiać z kandydatami, ale ostatnio postanowił wskrzesić ten zwyczaj. Paldir mówił, podchodząc do rzemieślnika - Zauważyłem, że nosisz ślady walki - spojrzał na chwilę w kierunku Ellayl, a później na plamy orkowej krwi. - Opowiedz mi, co się stało po drodze?

Gorikorr · Gość

Ach, to... - mruknął, po czym rzucił okiem na płaszcz i miecz. - Och, nic wielkiego. - wyszczerzył się - dwa, trzy orki w drodze do Waszej siedziby, naprawdę, nic specjalnego.

Paldir Valedhel

- Orkowie, mówisz - popatrzył jeszcze chwilę na pozostałości po potyczce i zwrócił swój wzrok na Gorikorra. Przemówił spokojnie:
- Jesteś rzemieślnikiem, a jednak umiesz walczyć. Jeden na trzech. Opowiedz więcej o swojej walce - po każdym zdaniu robił krótką pauzę.

Gorikorr · Gość

- Czy to tak trudno pojąć, Przyjacielu, iż w czasach, w których przyszło nam żyć, nikt nie może czuć się bezpiecznym? Przyzwyczaiłem się do tego, że plugawy pomiot zza wschodnich gór co raz bardziej napiera na nas i nam, warstwie rzemieślniczej, przyszło również stawiać opór, na równi z potężnymi magami i mężnymi wojownikami. Przejdę jednak do rzeczy - w tym miejscu zrobił krótką przerwę i rzucił okiem na dwójkę obecnych tu "Wygnańców". Następne słowa przezeń wypowiedziane były wypowiadane z powagą, lekko stłumionym głosem. - Otóż, mniej więcej kilometr od waszej siedziby napotkałem na powracających skądziś, sfrustrowanych i wyraźnie zmęczonych orków. Jak łatwo jest się domyślić, postanowili odegrać się na pierwszej napotkanej osobie, w tym wypadku - macie okazję ją widzieć, całą i żywą, co było kwestią przypadku. Gdy zaczepili mnie, próbowałem nie wszczynać awantury. Rechotali obrzydliwie, kłując mnie czubkami mieczy. W pewnym momencie odwróciłem się, zbyt szybko, by orki mogły zareagować. Ostrze, które jeszcze przed chwilą jeden z nich dzierżył w swoich wstrętnych łapach, powędrowało ku jego szyi. Trysnęła krew, a dwójka pozostałych cofnęła się o krok w tył. Zauważyłem, że cofają się do wystających spod ziemii korzeni drzewa. Robiąc groźną minę i wyciągać przed siebie miecz, natarłem na nich, a drugi ork upadł. Spodziewałem się tego i wbiłem miecz w jego pierś, osłoniętą jedynie przez cienką, skórzaną zbroję. Część krwi, wydobywającej się z rany, zaplamiła mi płaszcz. Ork trzeci, ten ostatni, uśmiechnął się obrzydliwie i zaczął biec w moim kierunku. Nasze miecze skrzyżowały się. Cięcie pierwsze - blok. Cięcie drugie - blok, acz wykonany z trudem. Cięcie trzecie - ork upadł na kolana. Nie tracąc czasu, przewaliłem go na bok, by wił się z bólu i uciekłem. Po części, tak to wyglądało - skończył, puszczając oczko do Ellayl.

Ellayl · Gość

Słuchała z uwagą. Skinęła lekko głową w zamyśleniu. Siedziała tak jakiś czas. Wreszcie przemówiła:
- Powiedz mi... Co jest dla Ciebie najważniejsze.

Gorikorr · Gość

Rezygnuję - odparł krótko, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę wyjścia. Całe zajście dostarczyło mu niemało powodów do radości.

	Forum Kasta Wędrowców Strona Główna :: Rekrutacja	Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1